Max Girardin
Mijn naam is Max Girardin en ondanks dat ik in België leef, heb ik gedeeltelijk Afrikaanse wortels. Reeds als jongeling in Afrika, ging mijn interesse uit naar natuur en haar complexiteit.
Later, in het begin van de jaren 80 startte ik met kinesitherapie studies en daarna manuele therapie, maar verlegde mijn koers door de passie voor anatomie naar de osteopathie.
Actueel
Geschreven door Max Girardin
Welke richting gaat de osteopathische geneeskunde voor de 21e eeuw uit?
Misschien biedt de evolutionaire geneeskunde een antwoord.. Probleemstelling: Dit artikel is reeds relatief oud maar nog altijd even sterk van kracht nu als toen, misschien zelfs meer en dat is zeer onrustwekkend (Origineel een 10 tal jaar terug) Op wereldniveau en binnen alle vakgebieden is er sinds een eeuw een duidelijke instellingsverschuiving op het gebied van denken en functioneren. De verschuiving gaat in de richting van de opsplitsing en polarisatie, het atomaire zou men kunnen stellen. (De oude Grieken gebruikten als eersten het woord atoom. Volgens hen was alles opgebouwd uit kleine bouwsteentjes die niet verder opsplitsbaar waren.) Het opsplitsen tot in de kleinste details kan men niet enkel met materie maar evenzeer met gedachtengoed. En deze trend zet zich duidelijk voort. Met het jaar 2000 duiken we steeds sneller in de spiraal van de opsplitsing. Vakken worden zo onderverdeeld dat men hoofdzakelijk nog onderdeel specialisten kweekt. Mensen die alles weten over een onderdeel dat relatief (nietig) klein is, maar het overzicht op het geheel is meestal zoek. Dit tot op het pornografische af. (porno graphei = één detail uitvoerig in het daglicht stellen op zo een manier dat het niets meer te zien heeft met de totaliteit of de context.) De osteopathie-wereld die als vaandel het “holisme” voert ontsnapt nochtans niet aan deze algemene tendens. Als we niet zeer voorzichtig zijn, zitten we binnenkort in hetzelfde straatje en hebben we alleen nog pariëtale, viscerale, craniële, fluidische, fasciale en of energetische of andere biodynamische - osteopaten. Dit soortgelijke type van evolutie is wat de laatste 100 jaar met de anatomie in de geneeskunde gebeurd is met alle gevolgen van dien. Dit vind ik angstwekkend. Een goede en vooral wijze vriendin zei me: “ Dit is een normale evolutie, vroeger waren jullie voorlopers; nu trekt de osteopathie als modefenomeen massaal mensen waarvan veel nalopers, de vervlakking die daarmee gepaard gaat is normaal. Het goede aan vervlakking is dat ze een evolutieve of vernieuwende beweging als reactie zal uitlokken.” Inleiding: De hoofdoorzaak van deze evolutie ligt hem, vermoeden we: in de massa te verwerken stof en het tijdsbestek waarin dit moet gebeuren. Om even het voorbeeld van de anatomie in de geneeskunde te nemen, wat is er dan de laatste 100 jaar ge-de-volueerd dat zo angstwekkend is? De oude anatomen hadden als vak Morfologie. De morfologie bestond o.a. uit: embryologie. histologie. microanatomie. macroanatomie. Ontleedkundige anatomie. Topografische anatomie. Systeem anatomie. Chirurgische anatomie. Comparatieve anatomie. Enzovoort. Voor de geneeskundige is het overzicht van deze grote Anatomie belangrijk omdat het inzicht in de structuur geeft. De huidige geneeskundige opleiding duurt ongeveer even lang als 200 of 400 jaar geleden het geval was maar er zijn een hele resem nieuwe vakken aan het curriculum toegevoegd. Vakken zoals medische beeldvorming, immunologie, moleculaire biologie, genetica onder andere zijn 'spiksplinternieuw' in het curriculum. Andere vakken zoals farmacologie, cytologie, pathologie, klinische biologie en fysiologie hebben een boem gekend zoals nog nooit voorheen in de geschiedenis. Als je dit alles in dezelfde opleidingsduur wil proppen, moet je ergens gaan snoeien. Dit is dan ook rijkelijk gebeurd in het vak anatomie.[1] De harde realiteit toont ons dan ook dat dit snoeien niet alleen plaats gevonden heeft in het lessen pakket maar ook in de meeste atlassen en studieboeken.[2] Het resultaat is dat de meeste artsen dan ook een overzicht van de anatomie krijgen zonder de tijd te hebben deze stof te verwerken tot kennis. Het praktische gevolg zien we elke dag in de praktijk, de meeste functionele problemen van anatomische oorsprong worden als pathologie of zuiver symptomatisch behandeld. Dat na jaren deze symptomatische behandelingen ook hun tol eisen is reeds sinds jaren, in de medische wereld bekend. O.a. (The Lancet vol 345: feb 11, 1995 Antipyretics in severe sepsis, van Shann) Sinds twee jaar (intussen 12 jaar of zo) heeft de R.U.G. (Rijks-Universiteit Gent) haar opleiding tot arts aangepast, de craniële zenuwen bijvoorbeeld, zijn uit het leerpakket gehaald. ( De tendens die 100 jaar geleden, gestart werd, wordt keihard verder gezet) De enorme massa stof die de studenten te verwerken krijgen worden dan meestal op gebied van chronologie zo gegeven dat het enige wat voor de arme student overblijft: is stokkering in het korte geheugen en na de examens eruit kippen zodat er ruimte is voor nieuwe stof. Over integratie van kennis gesproken![3] Vaststelling: Discussies met studenten en confraters van het SBO, deed me ontsteld ondekken dat in onze wereld van de Osteopathie we er schijnbaar niet veel beter aan toe zijn. (zieSBO thesis 2000, Klinisch experimenteel onderzoek in de osteopathie, Gysbrechts) Verschillende confraters beschrijven hun opleiding als een enorme massa verspreide feiten en vakken, waar weinig samenhang en plaats voor integratie in was. Keiharde examens zowel theoretisch als praktisch, maar in de praktijk duurde het voor de meesten ongeveer vijf jaar voor ze zelf vonden dat ze een systematiek opgebouwd hadden die ze “bevredigend” vonden, sommige zijn zelf na die periode eigenlijk nog steeds niet gelukkig met de stand van zaken en “specialiseren” zich dan. [4] Dit gebrek aan integratie van de te studeren stof is dus schijnbaar een algemeen fenomeen, want discussie met meerdere veeartsen en biologen gaf ons exact hetzelfde resultaat in hun vakgebieden. Met deze stand van zaken werden we persoonlijk reeds geconfronteerd, tijdens onze eigen opleiding, later als pro-sector voor de dienst Experimentele anatomie aan de V.U.B. en uiteindelijk als docent voor de fysiologie en de dissectie voor het College Sutherland ( toenmalig IWGS). De moeite die de student heeft om de massa stof te integreren en zodoende te behouden als kennis is zeer groot. Deze kennis wordt echter van belang in de praktijkomzetting. Veelal zien we dat confraters en toekomstige confraters zich ontpoppen tot “Sherlock Holmes” van de disfunctie. Met andere woorden er wordt voor symptomatische doeleinden op zoek gegaan naar disfuncties; eens gevonden zoekt men de beste “techniek” eruit om de disfunctie weg te krijgen. Uiteindelijk wordt de patient alleen nog een speurterrein voor disfuncties, waar blijft het holisme en de healthmaintenance van Still? Als we op deze manier doorgaan zijn we niet meer holistisch dan de schoolgeneeskunde. Wat zij symptomatisch met farmaca pogen te doen, pogen wij met onze handen. Dit standpunt is misschien extreem en overtrokken maar als we onze oren en ogen openen, zien we dat deze gevaarlijke weg open ligt voor ons, en dat sommigen hem af en toe reeds inslaan. (Dit heeft zich intussen duidelijk bewezen anno 2019 als ik termen hoor zoals causopractie, osteopractie enzv, profetische woorden dus) Waarschijnlijk onbewust, maar contemplatie en eigen lof zijn gevaarlijke raadgevers voor de bewuste therapeut. Zelfgenoegzaamheid heeft de geneeskunde al in dit straatje geholpen, dit is trouwens een van de hoofdredenen die patiënten aangeven om op de complementaire toer te gaan. CAVE! [5] Zoals U. Eco het prachtig verwoordt en ik citeer: "We hebben duidelijk te maken met de som van in verscheidene eeuwen opgedane kennis en stilistische maniertjes die aansluiten bij de oude Latijnse traditie." Voorstel: Mijn pleidooi is multipel: integratie van de stof (theoretisch en praktisch)om te komen tot. werken met gezondheid, en als we dit doorvoeren om te komen tot. osteopathische geneeskunde (trouw aan de filosofie van haar stichter). Integratie van de stof:. Zowel op theorie als op praktijkvlak, heeft integratie van de stof enorme voordelen voor de student of de therapeut. De inspanning is in het begin natuurlijk wat groter maar vrij snel worden de basisvakken in relatie tot structuur (anatomie, histologie en embryologie) en functie (fysiologie, histologie en embryologie) een logisch geheel wat direct voortvloeit in de praktijk: anamnese, testen, differentiaal diagnose, behandeling en vooral hiërarchie chronologie van de behandeling. Werken met gezondheid: . Het werken met gezondheid is een heel andere instelling en doelstelling dan de speurtocht naar disfuncties om de patiënt van zijn symptomen te verlichten. Waar voor zeer velen het motief van consultatie nu van vitaal belang is, wordt dit feitelijk een bijkomstigheid. De patiënt wordt getest en behandeld op zijn gezondheid, deze wordt opgebouwd door gebruik te maken van zijn eigen gezondheidspotentiaal. Bij manier van spreken wordt er automatisch een “entretien general” of groot onderhoud gedaan en optimale “gezondheidstuning” om het in autotermen te verwoorden. Osteopathische geneeskunde:. Het komen tot osteopathische geneeskunde is een levensdoel, dit wil zeggen dat we eigenlijk een echt alternatief bieden voor symptomatische geneeskunde of deze nu onder klassiek of alternatief symptomatisch valt. Door de filosofie of het concept dat Still omschreef te volgen met een beetje zelfkritiek van elk individu t.o.v. de geest van het concept, kunnen we de osteopathie echt laten uitgroeien tot een complementaire holistische GENEESKUNST. Om dit te bereiken zijn er verschillende wegen mogelijk, deze die wij voorstellen is dat van de evolutionaire osteopathie of als we het breder bekijken de evolutionaire geneeskunde in het osteopathische domein. (evost) Deze zijn we met enkele mensen reeds sinds jaren aan het ontwikkelen en uittesten, zowel in het onderwijs als in de klinische praktijk en de resultaten zijn uitermate positief. De evolutionaire osteopathie zoals we deze ziens- en werkwijze noemen is een weg om tot geïntegreerde holistische osteopathische geneeskunst te komen. Het grappige is dat hetgeen waar wij al ongeveer 10 jaar mee bezig zijn nu ook door de schoolgeneeskunde ontdekt wordt als een interessante en fundamentele tak; zij noemen het “Darwinian medicine.[6] Wij ontwikkelden het vanuit ons osteopathisch standpunt, maar het concept, het didactisch model is eigenlijk universeel en is evengoed bruikbaar in de schoolgeneeskunde, als in de biologie of in de dierenartsenij. ( Wat intussen al gedaan wordt in de paarden en huisdieren wereld door Evost Fellows) zie: https://www.linkedin.com/pulse/evolutionary-view-equine-osteopathy-part-1- max-girardin/ a view on equine osteopathy mostly the principles of EVOST of https://www.linkedin.com/pulse/evolutionary-equine-osteopathy-part-2-max- girardin/ How do we apply these principles in practice? By Peter Van Den Eynde an equine and human Osteopath and Evost fellow De evolutionaire geneeskunst is dus van toepassing op het osteopathische domein maar niet uitsluitend. (Deze filosofie is inclusief niet exclusief) De grootste rem voor de evolutionaire osteopathische geneeskunst, is de moeite die vaak bestaat zichzelf en zijn manier van werken in vraag te stellen en te toetsen aan de realiteit. Laten we niet vergeten dat bij manuele interventies zoals in ons beroep het geval is tot 67% placebo kan gemeten worden! (In andere woorden als je 6-7 patiënten op de 10 goed krijgt scoor je even hoog als de meetbare placebo....) Evolutionaire osteopathie 1. Wat is geneeskunst? De definities die we hier tegenkomen zijn zeer interessant om eens door te nemen. Verschuerens moderne woordenboek: vorm van kunst, praktische bekwaamheid om ziekten te genezen. Geneeskunde: wetenschap van het menselijke lichaam met het oog op het genezen van ziekten.. Webster’s concise dictionary: de wetenschap om gezondheid te bewaren en ziekte te behandelen.. Harrison’s principles of internal medicine: Deze combinatie van medische kennis, intuitie, en oordeel of kritisch vermogen noemt men geneeskunst. Deze is even noodzakelijk voor de geneeskundige praktijk als een gezonde wetenschappelijke basis.. Wanneer we deze “at random” genomen definities even bekijken en dan vergelijken met wat we dagelijks in de praktijk zien, zijn er schijnbaar toch enkele tegenstellingen tussen de theorie en de praktijk. Deze tegenstelling is niet enkel vaak aanwezig in de schoolgeneeskunde maar ook bij ons in de wereld van de complementaire geneeswijzen.. “ de wetenschap om gezondheid te bewaren”: deze uitspraak zouden we eerder kunnen formuleren onder het begrip “de wetenschap om symptomen weg te werken” en deze vaststelling is niet alleen voor de schoolgeneeskunde, hoe vaak vragen we niet aan de patient: en hoe is het, hebt je nog last van….? Indien de patiënt met een negatie antwoord kloppen we op onze borst en denken we “ dat hebben we weer eens goed gedaan “. Vanuit de complementaire geneeswijzen spreken we dan wel over holistische geneeskunde, maar is dit in de praktijk wel zo? Als we een beetje zelfkritisch zijn en de zaak eens proberen te benaderen vanuit een epistemologisch en historisch standpunt, wat stellen we dan vast? de homeopathie is verschrikkelijk populair vooral sinds de reeks schandalen met BSE, PCB’s, dioxines en andere vormen van intoxicaties. Deze trend loopt parallel met die van de biologische voeding, biologische wijn en anderen. Als we het gaan bekijken van het standpunt hoe er gewerkt wordt, werkt de homeopathie zelfs nog meer symptomatisch dan de schoolgeneeskunde. Kijk maar hoe het middel wordt uitgekozen om de symptomen te bestrijden. Ik hoor sommigen al grommen! Mijn bewering is niet dat homeopathie niets bijbrengt of niet werkt, alleen dat de werkwijze van de therapeut verschrikkelijk symptomatisch is, en soms kan dit prioritair zijn. Misschien is dit ook één van de gronden waarom bij de jongere generaties artsen, homeopathie vrij populair is. In de werkwijze is het concept homeopathie zeer dicht bij de schoolgeneeskunde: deze reeks symptomen = dit middel, als de symptomen verdwijnen hebben we ons werk gedaan. Vanuit deze optiek bekijk ik dus homeopathie als één van de symptomatische geneeskunsten.. de accupunctuur is ook één van de trends die in is. Accupunctuur beschouw ik persoonlijk niet als een geneeskunst maar wel als een symptomatische techniek, die inderdaad soms 1 stap verder gaat dan het symptoom . Weer alom gegrom: accupunctuur is een techniek die de Franse kolonisten meebrachten naar Europa uit Indochina en Cochinchina.(Harviell S.J. een Franse Jezuïet in 1671) Een techniek en zeker geen geneeskunst of –kunde, zoals de Chinese traditionele geneeskunde er wel één is. Het is een volledige geneeskunst die als doel heeft de gezondheid te optimaliseren, en dat dit dus bij sommige gevallen zelfs in het geval van duidelijke pathologie werkt is ontegensprekelijk. De accupunctuur als je hem uit zijn context van de traditionele Chinese geneeskunst haalt is hetzelfde als de muscle energy technieken alleenstaand uit de osteopathie halen.. de ayur veda die spijtig genoeg niet in de wet Colla is opgenomen, is ook een niet symptomatische geneeskunst die als doel heeft het gezondheidspotentiaal van de patiënt te optimaliseren, ook hier werkt dit vaak bij pathologische gevallen. Deze filosofie en geneeskunst ligt trouwens aan de basis van de Tibetaanse en Chinese traditionele geneeskunst; historisch zijn de twee laatste trouwens lokaal aangepaste kopieën van de Ayur Veda.. de osteopathie, zoals ze oorspronkelijk in haar concept omschreven is, is ook geen symptomatische geneeskunst. Still spreekt over” health-maintenance”. Maar de vraag is in hoeverre is dit nog de werkwijze van de grote meerderheid osteopaten in de wereld? Onze internationale contacten tonen aan dat ook dat zich intussen bevestigd, Australië, Nieuw-Zeeland, Canada, Japan en Europa natuurlijk. Evidence based is de nieuwe Godheid, een totaal krom vertrokken beeld maar dat is een andere discussie. De osteopathie wil graag een alternatief aanbieden voor functionele problematiek. Dat sommige pseudo-pathologische gevallen hiermee ook geholpen kunnen worden heeft elk van ons reeds in de praktijk ervaren. Of deze gevallen schoolgeneeskundig verkeerd gediagnosticeerd werden of effectieve genezingen zijn, is een discussie die we maar kunnen gaan voeren als we er wetenschappelijk onderzoek over gedaan hebben. Deze discussie wil ik hier en nu nog niet aangaan. Wat ik wel wil aankaarten is de vraag of we met onze huidige werkwijze inderdaad een alternatief aanbieden voor de patiënt?. Persoonlijk denk ik zeker niet dat dit altijd het geval is.. Waarom: indien een patiënt weinig of geen baat heeft bij de huidige osteopathische aanpak, hoor ik vaak van de patiënten en van confraters dat er gezegd wordt: “ probeer het eens met accupunctuur of homeopathie”. Met andere woorden we wassen de handen in onschuld en sturen door naar een ander vakgebied dat vaak weinig of niets met ons holistisch concept te zien heeft. Als we consequent zijn halen we snel het woord holistisch weg van ons concept of moeten we ons dringend in vraag stellen?. andere confraters proberen het probleem te omzeilen door extra cursussen te gaan volgen zoals, orthomoleculaire geneeskunde, applied kinesiology enz., met andere woorden ze verlaten het osteopathische concept. Terwijl A.T.Still in zijn laatste technische definitie van de osteopathische geneeskunst het antwoord gaf, alleen zijn niet al onze opleidingen 100% aangepast aan deze definitie.. Hier zou ik Turners’Dictum even willen aanhalen: “Een docent kan onmogelijk eenvoudig zijn stof doorgeven indien, hijzelf deze stof niet zeer goed begrepen en geïntegreerd heeft. Indien dit niet het geval is, zal zijn les onnodig gecompliceerd en onverstaanbaar zijn.” Annecdote: ( Waar gebeurd) Kortgeleden, tijdens een histologie les gegeven door een algemene geneesheer, wordt hij geïnterpelleerd door een goed voorbereide osteopathie student, die zijn uitspraak corrigeerde. De sympathieke docent vraagt aan de student van zijn visie uit te leggen voor de klas. Op het einde van de student's betoog zegt de verraste docent eerlijk: "maar nu pas, begrijp ik hoe de relatie in elkaar zit” en bedankt hem. Deze grappige annecdote toont een spijtig, te vake realiteit, die voortvloeit uit het dokterscomplex dat vaak nog zeer levendig is bij veel osteopaten. Moesten Still en companen zich niet steeds terug in vraag gesteld hebben t.o.v. de osteopathische filosofie en niet t.o.v. hun sociale status zou de osteopathie het nooit tot nu overleefd hebben. Ter herinnering: 2. A.T.Still’s own technical definition of Osteopathy: Osteopathy is that science which consits of such exact ,,exhaustive, and verifiable knowledge of the structure and functions of the human mechanism – anatomical , physiological, including the chemistry and physics of its known elements – as has made discoverable certain laws and remedial resources within the body itself – by which nature (the mechanism)* under the scientific treatment peculiar to osteopathic practice, apart from all ordinary methods of extraneous, artificial or medical stimulation and in harmonious accord with its own mechanical principles, molecular activities and metabolic processes, may recover from displacements, disorganizations, derangements and consequent disease, and (thereby)* regain its normal equilibrium of form and function in health and strength. Page 180, Autobiography of A.T.Still second edition. Het visionaire van Still’s beschrijving is dat hij duidelijk spreekt over de structuur en functie of anatomie en fysiologie tot op moleculair niveau als “knowledge” voor de osteopaat. Het is visionair omdat hij de toekomstige wetenschappelijke evolutie en kennis die zijn vak, de osteopathie kan dienen, en al in zijn definitie insluit terwijl de echte doorbraak van deze evolutie er pas 30 tot 40 jaar na zijn dood zal komen. In 1892 stapte Still in een leslokaal in Kirksville binnen en schreef in grote letters op het bord “NO PHYSIOLOGY” waarna hij zonder iets te zeggen boos de klas verliet. [7] Het basisboek voor de cursus Fysiologie was de Best and Taylor’s “ Physiological basis of medical practice” 12e editie 1990 dat in zijn eerste editie 1937 reeds door een aantal osteopathische colleges gebruikt werd in America (journal osteopathic cranial association 1948) Als we deze twee edities met elkaar vergelijken wordt het pas duidelijk welke enorme ontwikkeling de Fysiologie en moleculaire biologie heeft doorgemaakt. Artikels van Virchow en Robin uit de jaren 1890 verklaren dan ook deze reactie van Still, de fysiologie in die tijd stond in haar kinderschoenen en was alles behalve functioneel gericht of praktisch bruikbaar. Voor mij betekent Still’s eigen definitie: dat het zijn wens was dat de osteopathie in de toekomst, verder zou evolueren, met het toepassen en toetsen van haar filosofie en concept op de wetenschappelijke kennis van de relatie structuur – functie, en het principe van zelfregulatie. Met de evolutionaire geneeskunde in het veld van de osteopathie (EVOST) pogen we dit te doen. A.T.Still noemt zijn filosofie Osteopathie en geeft als fundament aan zijn filosofie vier conceptuele sleutelpunten mee: 2.1. Het holistische sleutelpunt The body is a unit: the person is a unit of body, mind and spirit. Het holistische concept houdt in dat de mens in zijn complexiteit één geheel is dat men niet kan onderverdelen in kleine stukjes. Al wat een mens bevat en is, is in relatie met elkaar en beïnvloed elkaar. Ook het sociale en psychisch functioneren in samenhang met het lichamelijke is hier aanwezig. 2.2. Het sleutelpunt van zelfgenezing & gezondheidsonderhoud The body is capable of self-regulation, self-healing and health-maintenance. De mens is uitgerust met verschillende systemen om zichzelf te onderhouden, beschermen en te helen. Indien ziekte of mal-functie in dit proces optreedt is dat omdat de zelfhelende systemen belemmerd worden in de uitvoering van hun taak. DISEASE = nu begrepen als ziekte maar etymologisch zegt het begrip iets anders: DIS EASE= verstoring van het comfortabele. Met andere woorden verstoring van het comfortabel functioneren (structuur en functie) leidt naar ziekte. (Van macroscopisch tot op moleculair vlak) 2.3. Het sleutelpunt van de relatie struktuur & funktie Structure and function are reciprocally interrelated. Function creates structure and structure directs function. Structuur en functie lopen hand in hand, de wederzijdse invloed is constant aanwezig, als men iets aan het ene verandert, verandert er automatisch iets in het andere. (in negatieve zin “ontstaan van ziekte” of in positieve zin “osteopathische behandeling” ) 2.4. Het sleutelpunt van de rationele behandeling Rational treatment is based upon an understanding of the three first principles. Hier gaat Still zeer ver en is zeer duidelijk, als men deze basisprincipes van het leven en de natuur niet begrijpt en toepast kan men onmogelijk rationeel behandelen. (Spijtig genoeg, wordt dit laatste sleutelpunt steeds vaker weggelaten. Politiek? Status?) 3. osteopathie in de praktijk De osteopaat gaat hoofdzakelijk ingrijpen via zijn handen en proberen de verstoorde relatie structuur & functie bij te sturen zodat de zelfregulerende en zelfhelende krachten van het lichaam hun taak kunnen uitvoeren. Voor het praktische deel van de osteopathie is het dus van essentieel belang dat de student de relatie structuur & functie integreert. Enkel na een volledige integratie in zijn wereldbeeld van dit concept kan hij de filosofie van de osteopathie omzetten tot een therapeutische gedrag, met een aanpak volgens de lijn van de filosofie zoals A.T.Still ze ontdekte. De hand van de osteopaat wordt uiteindelijk hoofdzakelijk gestuurd op basis van de verkregen sensibele informatie, het verwerkingssysteem van deze informatie wordt door de meeste oudere professionelen omschreven, als een soort bijna automatisch of intuïtief reageren van de hand of de informatie. Om zover te komen is het absoluut noodzakelijk een zeer uitgebreide kennis op te bouwen die deze intuïtie voedt. Uiteindelijk heeft een oude professioneel geen andere receptoren dan een jonge student in zijn hand, het enorme verschil is de integratie van de waarneming en dus de hersen-velden die actief zijn; en eventueel de snelle respons erop. Dit noemt men kennis en ervaring! Deze kennis heeft geen zin als ze niet geïntegreerd wordt; maar als ze daarentegen eigenlijk constant onbewust paraat is : dan noemt men ze meestal intuïtie. BELANGRIJK VOOR DE STUDENT: INTUÏTIE KOMT NIET VANZELF, HET IS EERST EN VOORAL EEN EIGENGEMAAKTE KENNIS EN LICHAMELIJKE (PERCEPTUELE) ERVARING, DIE DOOR DE PRAKTIJK VERSMELT. De rest is oefening of repetitie. Op gebied van studeren is het dus essentieel van deze kennis op te bouwen en met elkaar te verbinden in een totaal systeem dat integreerbaar is. Vermits voor de osteopathie de relatie structuur & functie zo belangrijk is hebben we vanuit deze invalshoek de evolutionaire osteopathie opgebouwd. Anderzijds is om het integreerbaar te maken alles verbonden en verweven met elkaar. Op deze manier leert men een verhaal van het leven en de levende wezens en zodoende ook van de mens. Dit verhaal evenals de ganse fysiologische wetenschap is maar een povere benadering van wat de echte fysiologie bij een levend wezen inhoudt. Fysiologie is een complexe interactie van duizenden factoren waarvan slechts een heel klein deel wetenschappelijk benaderbaar zijn. Het beetje kennis dat we hierbij vergaren zal een goede hulp zijn, maar als het puntje bij het paaltje komt, zal de osteopaat voortgaan op zijn gevoel voor de fysiologie en anatomie, dat is ook zijn grootste kracht! 4. Evolutionaire osteopathie (Evost) In de evolutionaire osteopathie ga we van het standpunt uit dat HEALTH MAINTENANCE het belangrijkste is. Deze kan enkel in stand gehouden worden door van het vertrekpunt gezondheid uit te gaan. In andere woorden: zoek naar de gezondheid en niet naar de ziekte in het systeem. De Healthmaintenance systemen zijn zo oud als het leven zelf, evenals de evolutie van het leven is er ook een evolutie van de healthmaintenance systemen geweest. Deze evolutie bevat intrinsiek ook een hiërarchie. Deze hierarchie niet kennen en niet respecteren heeft tot gevolg dat men gaat behandelen zoals men ongetraind “Darts of vogelpik” speelt. Af en toe is er een voltreffer bij maar deze kan men niet echt als een professioneel succes bestempelen,het is een gelukstreffer. De voltreffer af en toe met in het beste geval 67% placebo is voldoende om een praktijk draaiende te houden maar men kan dit niet bestempelen als Holistische Osteopatische Geneeskunst. De langzame verzanding in de technieken, waarbij technieken belangrijker worden dan al het andere is een tweede spijtige realiteit in ons beroepsprofiel. Ik gebruik altijd graag de volgende beeldspraak bij de studenten: indien een verwarmingsinstallateur niet veel begrepen heeft van de basisprincipes van structuur en functie in zijn vak kan hij, met de beste werktuigen (technieken) ter wereld, toch geen verwarming herstellen. Hij zal zijn werk waarschijnlijk wel hebben maar hij zal nooit een “goede professional” zijn. (dit zou een pleonasme moeten zijn maar is het spijtig genoeg vaak niet) Daarentegen kan deze die de basis, het fundament echt verstaan heeft, met weinig werktuigen (technieken) professioneel kwaliteitswerk leveren.. Met andere woorden Still zegt ons: leer van het leven en de natuur en behandel naar deze principes. Daarop sluiten enkele andere historische uitspraken aan zoals die van de grote geneticus Theodosius Dobzhansky: “Nothing in biology make sense except in the light of evolution.” Of M.Nesse & C. Williams in 1998 die de volgende bedenking maken: Evolutionary biology is, of course, the scientific foundation for all biology, and biology is the foundation of all medicine. To a surprising degree, however, evolutionary biology is just now being recognized as a basic medical science.[8] Dit is ons doel met de evolutionaire osteopathie: ken, begrijp en ervaar de hiërarchie van de levens-systemen ga daar naar testen, diagnosticeren en behandelen. Werk aan en met de healthmaintenance! Max Girardin D.O.m.R.O., EVOST Fellow Cases The Lancet vol 345: feb 11, 1995 Antipyretics in severe sepsis, van Shann.............. 3. Best and Taylor’s “ Physiological basis of medical practice” 12e editie 1990........... 8. Evolution and the origins of disease, Scientific American November 1998)........... 12. Journal of anatomy, 1992, 180 pp 203-209 Undergraduate medical anatomy teaching, van Fitzgerald; 2. journal osteopathic cranial association 1948).................................................... 9. N.Gevitz,1982, Johns Hopkins University press; the D.O.’s, osteopathic medicine in America) 8. Page 180, Autobiography of A.T.Still second edition........................................... 8. SBO thesis 1995 , De vascularisatie van de wervelkolom en de inhoud van het canalis spinalis, Höppner; 2. SBO thesis 1996, Embryologische studie van de spinale dura mater en van haar bevestiging in het vertebrale kanaal, van Dun 2. Scientific American website: WWW sciam.com,Interview over complementary medicine 2000) 4. Scientific American, november 1998, Evolution and the origin of disease).............. 5. The Lancet vol 340: oct 3, 1992 Anatomy and the medical school curriculum, van Monkhouse 2. The Lancet, vol 337: june 22, 1991 Desiging a doctor, how will medical education change? Van McManus 2. The New England Journal of Medicine, 1998; 339, Skeff & Mutha; Doctors can become role models 3. SBO thesis 1992, Anatomische realiteit omtrent het ligament van Trolard en de caudale durale inserties, Girardin 2. SBO thesis 2000, Klinisch experimenteel onderzoek in de osteopathie, Gysbrechts..... 3. [1] (zie “Grant’s dissector” E.K.Sauerland, 9th edition Williams & Wilkins 1984, The Lancet vol 340: oct 3, 1992 Anatomy and the medical school curriculum, van Monkhouse, Journal of anatomy, 1992, 180 pp 203-209 Undergraduate medical anatomy teaching, van Fitzgerald; The Lancet, vol 337: june 22, 1991 Desiging a doctor, how will medical education change? Van McManus) [2] .(zieSBO thesis 1992, Anatomische realiteit omtrent het ligament van Trolard en de caudale durale inserties, Girardin; SBO thesis 1995 , De vascularisatie van de wervelkolom en de inhoud van het canalis spinalis, Höppner; SBO thesis 1996, Embryologische studie van de spinale dura mater en van haar bevestiging in het vertebrale kanaal, van Dun) [3] (zie The New England Journal of Medicine, 1998; 339, Skeff & Mutha; Doctors can become role models) [4] (Vov avond aortatechnieken, nadiscusie 2000) [5] (zie Scientific American website: WWW sciam.com,Interview over complementary medicine 2000) [6] (zie Scientific American, november 1998, Evolution and the origin of disease) [7] (N.Gevitz,1982, Johns Hopkins University press; the D.O.’s, osteopathic medicine in America) [8] (Evolution and the origins of disease, Scientific American November 1998)
Aankomende nieuwe seminariereeksen
Gedoceerd door Max Girardin
-
Klinisch Onderzoek
Online
4 april 2025 - 12 oktober 2025
-
Anatomie Dissectie
Heidelberg, Duitsland
28 februari - 2 maart 2025